FOTOĞRAFIN CAZ SAATLERİ – 6
SAMUEL
Yazı: Brigitte Walk / Fotoğraf: Lütfü Dağtaş /Çeviri: Zeynep Çiftçi
When he looks at me my heart starts to tremble. All the memories, all the long time we know each other and did not meet. I can see the traces of the years in his face but most of all his face turns into the younger man I knew before. This is a real thrill, I see him and I do not see him and I see him twice. He was such an agile, vivid young man and you still see glimpses of this and he is still this very straight looking man. No disturbance, no half-time, nothing in-between but direct and open.
His dress fits as it is so important for him when he goes out whether to go to the market or to have a coffee in town. The colors are the colors of his life, the white and shining combined with the noble and reluctant. He can speak and has something to say.
Let us go and talk, Samuel. His hands are warm, they are soft and hold, really hold the other’s hand. When it comes to talking we both love humour and find ways to entertain ourselves.
Can you tell a good joke, please? A jewish man goes into an office, he wants to travel abroad for a holiday. The lady gives him a globe telling him to choose a place to go to. Coming back he gives her back the globe. ‘Can I have another one please?’. Lovely jewish joke, yes. The world is big, but round, you come back once you go on and on. I will come back for sure.Shall we start in different directions and meet on the other side? What is there, New Zealand?
Of course I love the sea but does it have to be so far away. I remember, he was a passionate sailor, went out with the fishing boat of his neighbour, talking all night long and also having no words when he lost his friend out in the dark. He fell in the water and got lost, in some eternity.
Your wife is still this best cook of all with the lovely shoes and the finest manners you can imagine? Yes for shure, but she cannot go out anymore, she stays in the house and keeps her kisses warm for me.
Can we meet again? I came back to this crazy but lovely town and live nearby. It takes some time to feel at home, know the habits and people again. Times have changed, people’s hearts are silent, it takes time to feel the pulse.
As he leaves heading towards the market there is this one sharp memory coming up. But heylet it be. We will meet again. Let it be. We will meet again.
Bana baktığında kalbim titremeye başlıyor. Tüm anılar, birbirimizi tanıdığımız ve karşılaşmadığımız onca zaman. Yüzünde yılların izlerini görebiliyorum; fakat daha önemlisi, yüzü daha önce tanıdığım genç adamınkine dönüşüyor. Gerçek bir heyecan bu, onu görüyorum ve onu görmüyorum ve onu iki kez görüyorum. Nasıl da çevik, yaşam dolu bir adamdı ve hâlâ bunun anlık işaretleri göze çarpıyor ve o hâlâ nasıl da dosdoğru bakan bir adam. Hiçbir kararsızlık, yarım kalmışlık, arada kalmışlık yok bu bakışta; direkt ve açık.
İster pazara ister şehirde bir kahve içmeye gidiyor olsun, kıyafetinin düzgün olmasına dikkat ediyor; çünkü bu çok önemli onun için. Renkler onun hayatının renkleri; beyazlık ve parlaklık, soylu ve isteksiz olanla birleşmiş. Konuşabilir ve söyleyecek bir şeyi var.
Haydi Samuel, gidelim ve konuşalım. Elleri ılık, yumuşak. Tut elimi. Konuşmaya başladığımızda, ikimiz de şakalaşmaktan hoşlanıyoruz ve kendimizi eğlendirmenin yollarını buluyoruz.
Lütfen, güzel bir fıkra anlatır mısın? Yahudi bir adam bir seyahat acentasına girer; tatil için yurt dışına gitmek istemektedir. Kadın görevli kendisine bir yerküre uzatarak, kürenin üstünden yer seçmesini ister. Adam küreyi alır, çıkar ve geri döndüğünde kadına küreyi uzatır. `Bir tane daha alabilir miyim?` der. Sevimli bir Yahudi fıkrası, evet. Dünya büyük, fakat yuvarlak, bir yere gidiyorsan, aynı zamanda dönüyorsun demek. Ben de döneceğim, kesinlikle. Farklı yönlere doğru yola çıkalım ve öteki tarafta buluşalım mı? Nerede? Yeni Zelanda, mesela?
Elbette, denizi çok seviyorum; fakat bu kadar uzağa gitmek zorunda mıyız? Anımsıyorum, tutkulu bir denizciydi, komşusunun balıkçı teknesiyle açılır, gece boyunca konuşurdu. Karanlıkta arkadaşını kaybettiğinde söyleyecek sözü kalmadı. Arkadaşı suya düştü ve kayboldu, sonsuzluğa karıştı.
Şık ayakkabıları ve akla gelebilecek en zarif tavırlarıyla karın hâlâ tanıdığım en iyi aşçılardan biri mi? Evet, kuşkusuz artık evden çıkamıyor, evde kalıyor genellikle ve benim için ılık öpüşlerini saklıyor.
Tekrar görüşebilir miyiz? Bu çılgın, ama sevimli şehre geri döndüm ve yakınlarda yaşıyorum. Eve alışmak, alışkanlıkları ve insanları yeniden tanımak biraz zaman alıyor. Zaman değişti, insanların kalpleri suskun, nabzı hissetmek zaman alıyor.
Pazara girmek üzere hareketlendiğinde, keskin bir hatıra doğuyor bellekten. Neyse, bırak beklesin. Yeniden buluşacağız nasılsa. Beklesin. Yeniden buluşacağız.