Datça

bir başka mayıs yeşilidir ağaçlarında bahar

sokaklarında çocukların çizdiği kaldırımlar Datça’nın

deniz gökyüzünden çalmıştır derin maviliğini

hiç bitmeyen yaz gecelerinde hiç yitmeyen ay

yakamozlanır suları

sabah serinliğinde

kıyı boyunca hayat kokar çiçekler

anason kokularına karışır gün boyu

tokuşturulur kadehler inler ortalık:

“Çek Maşallah” dünden bugüne taşınır

çoktan eskitilmiş bir hatıradır yolların denize çıktığı sokaklar

o hafif rüzgar, tuz, sonsuzluğa düşen mavilik

Datça iyi ki varsın

o küçük koylarında hayatın izdüşümleri

bütün yelkenlilere yol açan

hayallerim sularında gezinir

aklımdan hiç çıkmayan o macera o hayat

denizin aksine yeşildi gözleri saçları kumral

belki siyahtı gözleri

kahverengi

belki ela

kim bilir kaçıncı sevgiliydi…