Efsun

Ağzım bal yemişti, topuklarım yukarıda,

Kavrulan bağrımda, elin tutardı bir katre su.

Pamuklara sarmala, sev güzel canı, al telaşımı,

Ölümü anladım, göğsüne yasladığımda başımı.

Minnet doğurur anılarımız, göğe yükselir ikiz kule,

Unuttum zamanı, kutsandım avuç içlerinde,

Soluksuz derinlikti kucağımda zaman,

Aldanmayı kabullendim bile bile.

Bir yaz akşamından ibaretti bütün hayatım,

Her şeyi yanlış anlamışım, şimdi farkındayım.

Tamamlanmış mıydım? Doyurdun yoksulu,

Özüm tek nefesti, belirdi sükûtun huzuru.

Durdu kahkahalar, gülüşmeler ve kalp atışları,

Bu kadarı fazla, nereye atacağım olmayı?

Sustum ve son cümlem yankılandı,

Sözcükten oluşan büyüm bu kadardı.