Katarsis

dıranas’ın şiirindeki fahriye abla değildir cahide

halime’yi samanlıkta bastılar türküsündeki hiç değil

bir ömre bedel genç kadındır cahide

sevildikçe güzelleşen

seviştikçe aşka bağlayan

hayat ruhuna neşe kondurmuş

gülümsemeleri tomurcuk güller kadar masum bir o kadar da hileli

halleri rüzgardaki başak kadar uyumlu esnek

zaafları her şeyin üstünde olsa da

orospuluk çıkmaz o kumaştan

beceremez kiminle yatacağını kiminle ihya olacağını

olsa olsa aşk şiirleri çıkar cahide’den

intiharlar

ateşler

uykusuz geceler

giderken anlaşılır cahide

herkese bir parçası kalır

onda gidenlerin ahı

hiç kimselere benzemez cahide kendine mahsustur ölçüleri

hayatla uyumlu akar maraz çıkarmaz kimselere

çizdiği yoluna bakar

hayat çıkarlar üzerine döner

doğduğu gün dua diye üflenmiştir kulağına

ne istediğini bilir yolunu şaşırdığı olsa da bazen

yıkılmaz kalkar temize çıkararak geçmişi

kolayca sever kolayca vazgeçer

gönlü düşmez kimselere

içten içe bilir tutkuyla sevmenin insanı öldüreceğini

kaçınır sevmekten bu yüzden

bu sebeple bir kleopatra kadar ateşlidir

bu sebeple soğuk bir venüs mermeridir ayrılırken

bilir işini cahide

dıranas’ın şiirindeki fahriye abla değildir cahide

halime’yi samanlıkta bastılar türküsündeki hiç değil

çıkılmaz sokakların bulunmaz adreslerinde yaşar cahide

yaz mevsiminde serpilir kışlarda kendini bulur

eli hünerlidir

bakışları hülyalı

gözlerinde derin kuyular

kara saçlarında kırmızı kurdeleler

dolanır sokaklarını o gizemli şehirlerin

karanlıkları sever nefret eder güneşten

kimin evinden çıkar sabahları

kiminle sevişir hiç bilinmez

mühürlü dudaklarında bin bir çeşit hayat saklıdır

ölümüne kadar

orospuluk çıkmaz o kumaştan

ama orospuluğun tarihçesi yeniden yazılır

şiirin de öyle